Mijn Reis naar mijn ADHD-Diagnose: Een Verlossing en Verdriet

Al van jongs af aan wist ik dat ik anders was. De taken die voor anderen vanzelfsprekend leken, zoals een huishoudelijk ritme of werkdiscipline, voelden voor mij als bergen die ik moest beklimmen. Ik probeerde, faalde, en voelde me alsof er iets ‘kapot’ was in mij. Ik dacht dat het mijn eigen onvermogen was om te functioneren zoals de rest van de wereld.

Het Begin van Mijn Zoektocht

De ommekeer kwam toen ik werd erkend als gedupeerde van de toeslagenaffaire. Naast de zware impact van dit schandaal op mijn leven, voelde ik me steeds verder afdrijven van wat als ‘normaal’ werd beschouwd. Ik werd doorverwezen naar PsyQ en begon daar met schematherapie. Hoewel deze therapie me hielp om enkele van mijn patronen te herkennen, bleef ik worstelen met iets diepers. Ik was omringd door vriendinnen die de diagnose ADHD hadden, maar in mijn ogen betekende ADHD alleen maar ‘druk zijn’, iets wat totaal niet overeenkwam met mijn ervaringen.

Tijdens de therapie ontdekte ik hoe moeilijk het voor mij was om rust te nemen of stil te staan. Jarenlang had ik op overlevingsstand geleefd, altijd bezig, altijd in beweging. Stilstaan voelde als een onmogelijkheid.

De Strijd om een Diagnose

Op een gegeven moment besloot ik dat het tijd was om een onderzoek naar ADHD aan te vragen. Tot mijn verbazing kreeg ik veel weerstand. De behandelaars verwezen steeds naar mijn traumatische ervaringen, die als verklaring werden gegeven voor mijn klachten. Ze stelden voor om eerst een persoonlijkheidstest te doen, omdat ze ervan overtuigd waren dat mijn gedrag voortkwam uit trauma, en niet uit ADHD. Wat me vooral frustreerde, was dat er niet echt naar mijn trauma werd gekeken – het werd simpelweg gebruikt als reden om verder onderzoek af te wijzen.

Ik was niet de enige die tegen dit probleem aanliep. Een vriendin van mij, die door een vergelijkbaar proces ging, werd eveneens steeds afgewezen met het trauma-argument. Zonder daadwerkelijk de diepte in te gaan, werd ons verteld dat onze worstelingen enkel te maken hadden met onze traumatische geschiedenis, zonder rekening te houden met de mogelijkheid van neurodiversiteit.

Ik bleef aandringen op een ADHD-onderzoek, en na maanden vechten, kreeg ik eindelijk de mogelijkheid om een specialist te zien. In de tussentijd volgde ik verschillende cursussen voor mensen met ADHD, waar mijn gedrag steeds meer begon op te vallen. Pas daar werd erkend dat mijn symptomen overeenkwamen met ADHD. Toch duurde het uiteindelijk anderhalf jaar voordat ik eindelijk de diagnose kreeg.

De Verlossing en Verdriet van de Diagnose

Toen ik op mijn 33e eindelijk de diagnose ADHD kreeg, voelde ik een enorme opluchting. Het gaf me antwoorden op vragen waar ik al jaren mee worstelde. Eindelijk was er een verklaring voor mijn moeite om structuur te vinden, voor mijn constante gevoel van chaos, en voor mijn onvermogen om stil te staan.

Maar naast de opluchting, was er ook verdriet. Verdriet omdat ik pas op mijn 33e de diagnose kreeg. Ik kon het niet helpen om terug te kijken op mijn leven en me af te vragen hoe anders alles had kunnen zijn als ik deze kennis eerder had gehad. Hoeveel strijd had ik kunnen voorkomen? Hoeveel zelfkritiek had ik kunnen loslaten? Het duurde zo lang voordat iemand mijn neurodiversiteit erkende, en dat proces van erkenning had onnodig moeilijk moeten zijn.

Cultuur en Diagnoses: Hoe Mijn Achtergrond Een Rol Speelde

Ik kan niet voorbijgaan aan het feit dat mijn achtergrond, als zwarte vrouw die de gevolgen van de toeslagenaffaire meedraagt, ook invloed heeft gehad op de manier waarop mijn klachten werden benaderd. Vaak wordt er bij vrouwen van kleur, en in het bijzonder bij zwarte vrouwen, weinig rekening gehouden met neurodiversiteit. In plaats daarvan worden onze klachten vaak toegeschreven aan overlevingsmechanismen, trauma, of culturele verschillen. Deze stigmatisering maakt het moeilijker om de juiste zorg te krijgen en vertraagt de diagnose van problemen zoals ADHD.

Wat Heb Ik Geleerd?

De diagnose heeft me veel gebracht, maar de weg ernaartoe was zwaar. Het heeft me doen inzien dat er veel moet veranderen in hoe we omgaan met neurodiversiteit en trauma. Het feit dat ik zo moest vechten voor mijn diagnose, simpelweg omdat mijn klachten werden afgedaan als een gevolg van trauma, laat zien hoe weinig begrip er nog steeds is voor neurodiversiteit, vooral bij mensen die ook trauma hebben meegemaakt.

Er moet meer bewustzijn komen over de diversiteit binnen neurodiversiteit. ADHD ziet er niet altijd hetzelfde uit. Het kan zich uiten in druk gedrag, maar ook in een voortdurende mentale chaos, moeite met rusten, en een gevoel van ‘falen’ in de meest basale taken. Het is belangrijk dat we, als samenleving en binnen de geestelijke gezondheidszorg, ruimte maken voor die diversiteit en stoppen met het wegschuiven van klachten onder één noemer.

Toekomstvisie: Waar Sta Ik Nu?

Nu ik de diagnose heb, kan ik mijn leven beginnen vorm te geven op een manier die beter aansluit bij wie ik ben. Het voelt bevrijdend om eindelijk de juiste handvatten te hebben. Toch blijft de weg naar acceptatie lang. Ik ben nog steeds aan het leren hoe ik mezelf de rust kan gunnen die ik zo lang heb ontzegd. Mijn droom voor de toekomst is om niet alleen voor mezelf een weg te vinden, maar ook anderen te helpen die vastlopen in een systeem dat niet altijd begrip toont voor hun neurodiverse ervaringen.

Ik wil mijn verhaal delen omdat ik hoop dat het anderen kan inspireren om door te zetten, om te blijven vechten voor erkenning en om de kracht in zichzelf te blijven zien, zelfs als de wereld hen anders vertelt.

Moreira Paskald is schrijfster en oprichtster van het Feminine Flow Network. Zij ontwikkelde o.a. het traject ‘Ode aan Zelfliefde’ en ‘The Selflove Bucketbook’. Meer van Moreira? Volg haar op Linkedin.