Geen weerloos slachtoffer maar een dappere krijger

“Autisme, adhd of … bepaalt niet hoe je leven zal verlopen en wat je kan of zal overkomen. Het is een deel van je zijn, maar wat je ermee doet bepaal je zelf.”

 

In ons gezin houden we van duidelijkheid

‘Zinloos geweld verwijst naar gewelddadige daden die zonder duidelijke of gerechtvaardigde aanleiding worden gepleegd. Deze handelingen zijn vaak willekeurig en treffen mensen die geen enkele relatie hebben met de dader. Het gebrek aan motief en de willekeurige aard ervan maken zinloos geweld bijzonder schokkend en onbegrijpelijk.’ 

In ons gezin houden we van duidelijkheid, conceptbepaling is dus belangrijk. Wij zijn een team van drie (en bij momenten van zeven) met een unieke kijk op de wereld.  We hebben onze eigen eigenaardigheden en dat maakt ons juist zo bijzonder en leuk om mee samen te zijn. Dat is bij ons nooit een taboe geweest, mentaal welzijn kreeg en krijgt evenveel aandacht en ruimte als het fysieke. 

Alles komt vanuit een positieve intentie

Ik hou niet van extremen, niet van ‘superkrachten’ en ook niet van vooronderstellingen dat je van alles niet zou kunnen omdat je autisme/adhd/…. hebt.

Ik ben me wel altijd zeer bewust geweest voor signalen van mogelijks pesten, uitsluiten, moeilijkheden: ik kan daar nogal -fel- op reageren; in beide richtingen, je doet niet aan een ander wat je zelf niet wilt overkomen en als je dat wel doet dan ben je zelf verantwoordelijk voor de gevolgen.

Dat is een basisregel in ons gezin. We zijn wellicht anders, maar alles komt vanuit een positieve intentie.

Ik sta zelden ‘spontaan’ stil bij het feit dat dat geen algemeen gedachtegoed is. Vreemd (vind ik) Dat zal dan wel mijn afwezige empathie zijn 🙂

Niet iedereen leeft vanuit onze basisgedachte

Negen december 2022, werd ons pijnlijk,gewelddadig en vernederend duidelijk gemaakt dat niet iedereen vanuit onze basisgedachte leeft.

Mijn, toen 14 jarige jongen, werd slachtoffer van een groep agressieve jongeren op pad met de intentie om te pijnigen en te vernielen. En dat deden ze, met overgave en trots zelf. In enkele uren maakten ze vijf slachtoffers.

Mijn zoon en zijn vriend werden bedreigd met een mes, geslagen en geschopt, vernederd, gedwongen tot uitkleden bij vriesweer. Het volledige tafereel werd – hoe kan het ook anders – gefilmd en gedeeld.

Met vijf man gingen ze als beesten tekeer op twee 14-jarige jongens.

Het empathisch vermogen eigen aan neurotypische mensen bleek ver weg.

Leave no man behind

Mijn zoon heeft kans gezien om voor het geweld te ontsnappen maar dan had hij zijn vriend moeten achterlaten. Dat doen wij niet, leave no man behind.

Ook in de ju jitsu wordt hij daar wekelijks in gevormd. Vriendschap heeft voor hem een duidelijk concept en inhoud, wat niet kan gezegd worden van zijn aanvallers die elkaar wel heel snel als de schuldigen aan wezen.

Zijn overlevingsmechanisme koos onbewust voor vechten. Vijf tegen twee is echter geen gevecht maar een daad van lafheid. Hij heeft zich zo goed als mogelijk verdedigd in een situatie die hij onmogelijk kon winnen. Hij is geen weerloos slachtoffer, zoals men vaker wel denkt over jongeren met autisme, maar een dappere krijger.

In de krant wordt zijn autisme aangehaald

De dagen en weken na de aanval zijn een waas. Journalisten zonder schroom aan je deur en iedereen wil weten wat er nu precies is gebeurd. Een lokale kerstmarkt in een klein dorp, hoe kan dat nu? Krantenkoppen waarin het autisme van mijn zoon wordt aangehaald, en de vele vele vele reacties op sociale media die ik tegen beter weten in allemaal heb gelezen. Want welke moeder laat een kind met autisme naar de kerstmarkt gaan?

Voor het eerst werd de rol die voor mij het natuurlijkst was, niet geoefend, niet gekopieerd, niet in elkaar geknutseld door te kijken hoe anderen het doen. Het mama zijn. Mijn moeder-zijn werd volledig geconsumeerd door mijn faalervaring. Ook dat kon ik niet. Welke moeder kan haar kind niet beschermen? Met die vraag worstel ik vandaag nog. Al de rest kan me gestolen worden.

Was ik te laks – niet aanwezig genoeg –  te naïef – te lui – teveel – te weinig –   niet goed genoeg?

Ben ik ook niet goed genoeg om moeder te zijn? Want ook rechtvaardigheid voor het onrecht krijgen lukt me niet. Ook dat krijg ik niet voor mekaar.

Niet is nog zoals het was

Vrouwe Justitia is niet alleen blind ze is ook doof. Ze hoort en ziet niet hoe scheef haar systeem is. Ze heeft geen empathie, er is geen informatie, geen ondersteuning en geen antwoorden op onze vragen.

Maar vooral geen antwoorden op de vragen van mijn zoon.

Het leven gaat verder maar het onze stond stil.

Hoe dapper de krijgers van ons gezin ook waren en nog steeds zijn, de nazinderingen van zinloos geweld zijn als onuitgenodigde gasten die zonder waarschuwing je leven binnendringen en alles op zijn kop zetten.

Niets is nog zoals het was. De angst om buiten te komen, de vele slapeloze nachten, het allesverterende gevoel van onmacht en onrechtvaardigheid. Gelukkig waren er ook lichtpuntjes in het donker, een intieme kring van naasten, geliefden en hulpverleners met kennis van neurodivergente breinen. Want die heb je nodig om uit  diepe donkere gedachtes weg te komen.

Twee jaar later en nog steeds geen spoor van gerechtigheid.

Een jongeman met visie

De kleine jongen is ondertussen een jongeman geworden. Een jongeman met visie, overtuigingen en een niet te stuiten doorzettingsvermogen. Hij doet het goed op school en telt de dagen af om hogere studies te mogen starten. Pas dan start naar zijn mening het leven en kan hij zich verdiepen in informatie die nuttig is. Van vrouwenrechten, Amerikaanse verkiezingen, economische groei, aandelen tot geschiedenis. Hij zoekt en pluist alles uit. Weten is rijkdom. Hij steekt met kop en schouders boven zij die hem probeerden neer te halen.

Hij heeft een mooie diverse vriendengroep, zowel fysiek als online. Daar onderneemt hij opnieuw leuke dingen mee en probeer hem daarin te steunen en los te laten, ook al nemen mijn gedachten ‘wat als’ vormen aan. Hij heeft daarnaast ook de liefde ontdekt, met alle mooie en complexe ervaringen die daarbij horen.

Hij is wat vergeetachtig, ongestructureerd en stressgevoelig, wat nukkig en koppig en ook dapper, liefdevol, krachtig, eerlijk, vriendelijk, respectvol, veerkrachtig.

Ik als moeder (en ter uitbreiding zijn papa en alle mensen die een rol spelen in zijn vorming: ik ben graag volledig 🙂 durf zeggen dat ik daar een aandeel in heb.

Dat helpt me in mijn struggle om de naam ‘mama’ weer met overtuiging waardig te durven dragen. Het voelt nog niet elke dag zo. En vaak zijn er momenten dat ik het allemaal niet zie en dat alles te veel is. Dat het gevoel van onmacht en onrechtvaardigheid me volledig in beslag neemt en mijn adem wegneemt.

Gelukkig heb ik nog steeds veel lichtpuntjes waarvoor dank. Weet dat je niet vanzelfsprekend genomen wordt, ook al kan ik dat niet altijd zo duidelijk maken.

Superhelden in short en lange kousen

In elk verhaal heb je een villain en een hero. Aan de villains wil ik geen tijd of energie meer besteden, maar toen mijn zoon dit stuk ter controle herlas was hij heel duidelijk:De superhelden had ik niet vermeld!

De jongens van de lokale jeugdbeweging Chiro kwamen in de aanval tussenbeide op een cruciaal moment. Zij hebben hiervoor onze eeuwige dankbaarheid en respect verdiend. Door hen is er niks onomkeerbaars gebeurd. Door hen bleef mijn zoon geloven dat er ook goede mensen zijn. Dat niet alle jongeren gevaarlijk zijn, ook al voelt dat nog heel vaak zo.

Ik weet niet of ze echt beseffen welke impact hun tussenkomst op het herstel van mijn zoon en ons als gezin heeft gehad en nog steeds heeft.

Meebouwen aan veerkracht en weerbaarheid

Ik vind mijn rust in mijn partner, in yoga (wie-had-dat-ooit-kunnen-denken), mijn krav-maga groep waar ik gewoon mezelf kan en mag zijn, in het bewust ademhalen, in het zorgen voor mezelf. Verder vind ik kracht en hoop in cognitieve afleiding. Opleidingen, vormingen, cursussen (met de daarbij horende 38 openstaande tabs en webinars die ik ooit eens zal bekijken). De groepssessies rond weerbaarheid, rond vrouwen en neurodivergentie, rond zoveel thema’s die nog ergens in mijn ondoorgrondelijk brein ronddwarrelen en op de meeste ongepaste tijden een pop-up maken.

Ik hoop dat ik mag meebouwen aan veerkracht en weerbaarheid, als er ooit iets op hun weg komt die het leven onmogelijk laat voelen, kan dat het verschil maken om de lichtpuntjes in het donker te zien en vast te grijpen.

Dr Hilde, An, Bart en Kathleen, bedankt om jullie licht over ons te schijnen.

Het hebben van autisme, adhd, … bepaalt niet op zich hoe je leven zal verlopen en wat je kan of zal overkomen.

Het is een deel van je zijn, maar wat je ermee doet bepaal je zelf.

Stephanie Behaegels

ervaringsdeskundige autisme -adhd – loopbaanbegeleiding

www.xtra-coaching.be

insta: stephanie_adhd_autismecoach

facebook: xtra-coaching Stephanie

linkedin: Stephanie Behaegels

X