Gek, borderline of neurodivergent?
“Vroeger dacht ik dat ik gek was. Later bleek dat ik borderline heb, nu ben ik misschien wel “gewoon” neurodivergent”

Vroegah
Zo lang als ik me kan herinneren voel ik me anders, afwijkend, niet normaal.
Mijn thuissituatie en basisschooltijd hebben daarin meegespeeld.
Mijn jeugd was niet bepaald ideaal. Ik had 2 lieve ouders die van me hielden maar die niet optimaal voor mij konden zorgen vanwege hun eigen (mentale) strijd. Maar vader was terugkijkend een periode flink depressief en hierdoor moest mijn moeder in haar eentje alle ballen in de lucht houden. Ook na hun scheiding kwam de meeste zorg op haar schouders terecht. Hierdoor kwam zij zelf ook in de overlevingsstand terecht en werd fysiek ziek.
Veel zorgtaken en verantwoordelijkheid kwam toen bij mij te liggen. Ik vond het heel naar om mijn moeder het zo moeilijk te zien hebben en wilde haar teveel helpen.
Tegelijkertijd was ik een kind met een pittig karakter. Ik liet mijn mening weten, nam niet snel en makkelijk iets aan en had moeite met het reguleren van mijn emoties. Bovendien was ik een compleet ander type dan mijn rustige, brave, introverte broer. Ik denk dat mijn moeder soms oprecht niet wist wat ze met me aan moest.
Wat ook niet meehielp is dat ik op de basisschool enorm gepest ben. Van groep 1 t/m 8 heb ik nooit het gevoel gehad dat ik geaccepteerd was, dat ik er mocht zijn, dat ik ertoe deed. Dit pesten ging ook door op de middelbare school waardoor deze negatieve overtuigingen alleen maar bevestigd werden.
Ook was er thuis niet voldoende aandacht en veiligheid voor mij. Terugkijkend denk ik dat veel van mijn “moeilijke” gedrag veroorzaakt werd door de thuis en schoolsituatie maar dat werd toen niet ingezien. Het probleem lag bij mij; ik was vervelend, ik was explosief en ik was nouja, gewoon lastig.
Depressies
Vanaf mijn 14e werd ik depressief. Ik was somber en negatief. Over mezelf en de rest van de wereld. Dit uitte zich in boos, opstandig en afstandelijk gedrag. Om mijn kwetsbaarheid te verbloemen deed ik zo stoer en lelijk mogelijk. Ik duwde iedereen van mij weg uit angst verlaten te worden. Tegelijkertijd was ik naarstig op zoek naar aandacht. Ik zocht en kreeg die op de verkeerde plekken. Door mijn negatieve zelfbeeld trok ik de verkeerde vriendjes aan. Van vreemdgaan, stelen tot mishandeling. Ik heb het allemaal meegemaakt. En bij elk incident was ik ervan overtuigd dat het mijn eigen schuld was. Omdat het mijn eigen schuld was durfde ik er niet over te praten, durfde ik geen hulp te vragen. Mijn schaamte was te groot.
Op een gegeven moment werd ik suïcidaal. Op mijn 18e stortte ik mentaal echt in. Dit was het moment dat ik aan de bel trok en aangaf dat ik zo niet verder kon en wilde.
Mijn ouders hebben mij toen opgevangen. Ik kan mij een gesprek op de achtergrond herinneren dat zij mij niet alleen durfde te laten. Dit voelde heel fijn, ik durfde zelf namelijk ook niet alleen te zijn uit angst wat ik zou doen.
Hier start mijn hulpverleningstraject: anti-depressiva, Cognitieve Gedrags Therapie en hoppa een paar maanden later kon ik er weer tegen aan. Dacht ik.
Een route van ellende
Helaas was dit een pleister op een open wond. Het duurde dan ook niet lang voordat ik weer instortte. En bovendien, mijn patroon met verkeerde mannen ging gewoon door. Vanuit een agressieve relatie liep ik PTSS op, waardoor ik op een gegeven moment in een verslaving terecht kwam.
Ik kon niet meer tegen de herrie in mijn hoofd, de continue strijd en narigheid. Blowen zorgde voor rust en bovendien sliep ik eindelijk. Zo kon ik alles vermijden. Ik heb dan ook enorm veel tijd weggeslapen.
In de tussentijd kreeg ik nogmaals CGT, een traject EMDR en ben ik jaren bij een haptotherapeut geweest. Maar ik wist ook mijn 2e HBO-diploma Leraar Pedagogiek te behalen. Met veel plezier heb ik op het mbo-onderwijs gewerkt nadat ik uitgekeken was op de jeugdhulpverlening.
Zwanger
Vrij onverwachts raakte ik in 2013 zwanger, dit is absoluut mijn keerpunt geweest. Er groeide een magisch mannetje in mijn buik en daar wilde ik het beste voor. Hij verdiende beter dan ik zelf en ik wilde daar alles aan doen. Dit was het moment dat ik een laagje dieper durfde te gaan in mijzelf. Ik moest toegeven dat ik PTSS had, verslaafd was en ik was vastberaden er alles aan te doen.
En dat ging goed, de eerste 2 jaar. Daarna ging het langzaamaan bergafwaarts. Ik was alleenstaande moeder met slaaptekort, ik liep continue vast op mijn werk. Conflicten met collega’s, management maar een volledige passie voor jongeren en lesgeven. Ik kon er niet mee omgaan. Nu dat ik me meer verdiep in neurodivergentie lees ik zoveel kenmerken van mezelf terug in die periode. Het snel kunnen schakelen, vooruit kijken, het aanvoelen van dingen die misgaan, in willen grijpen maar niet mogen. En dat icm mijn gebrek aan emotieregulatie. Er zijn wel eens sleutels door de lucht gevlogen. Puur vanwege frustratie, ik ben niet het type dat mensen kwaad wil doen. Maar me niet gehoord en gezien voelen raakt mij -gezien mijn verleden- tot het bot.
Langzaam sloop de verslaving er weer in en toen mijn zoon richting de basisschool ging heb ik weer hulp gezocht. Vanwege mijn verslaving kon ik binnen de reguliere GGZ niet terecht, terwijl iedereen wist dat mijn echte problematiek daar thuishoorde. Maar nee, ik moest eerst de verslavingszorg in. Dus daar ging ik, op naar de detox en daarna 3 maanden lang full time dagbehandeling. Klinisch was geen optie, ik had per slot van rekening nog een kind waar ik voor moest zorgen.
Hel & redding
Deze dagbehandeling was echt een hel maar tegelijkertijd is het mijn redding geweest. Het was voor mij allesbehalve een veilige plek maar hier is wel mijn diagnose tot stand gekomen; BORDERLINE.
Een diagnose die ik in eerste instantie keihard ontkende, vanwege mijn eigen vooroordelen maar vooral door mijn schuld & schaamte gevoelens.
Het voordeel was vooral dat ik doorverwezen werd voor de juiste vorm van therapie; schematherapie. Mijn depressies zijn altijd een symptoom van de borderline geweest i.p.v. dat dit de diagnose was. Nu kon ik eindelijk echt geholpen worden en ook uit mijn verstand meer naar mijn gevoel komen.
Schematherapie
Mijn eerste traject schematherapie was een succes, ik kwam in een hele veilige groep terecht en het vinden van herkenning was enorm helend. Helaas kreeg ik in deze fase een nieuwe relatie die ook niet geheel positief was. Ik raakte zwanger en verloor mijn dochter. En zoals je misschien wel raadt. Op een gegeven moment zakte ik weer terug in mijn verslaving. De periode hierna ging op en af. Ik deed enorm mijn best, als moeder, op mijn werk, als vriendin maar het was me allemaal teveel. Ik had enorm het gevoel alsof ik aan het watertrappelen was met betonnen blokken aan mijn benen. In deze jaren is vooral mijn vader mijn grootste steunpilaar geweest. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn zoon.
Corona
Het was 2020 en ik was op eigen kracht clean geworden, had een nieuwe baan en het leven leek me enigszins toe te lachen. Tot corona uitbrak en in de tweede golf na een bizar ziekbed mijn vader overleed. Niet alleen mijn wereld stortte in maar ook die van mijn zoon. Ik heb me een paar maanden staande weten te houden maar in de zomer van ‘21 ging het volledig mis.
Ik was zo ver heen dat ik ervan overtuigd raakte dat mijn zoon beter af was zonder mij. Via via kwam ik op de site van het U-center in Epen. Een privékliniek waar ze uitgaan van een holistische visie en meervoudige problematiek gelijktijdig aanpakken. Ik kon hier dus terecht voor mijn verslaving, mijn persoonlijkheidsstoornis EN mijn trauma’s. Toen ik de site zag voelde ik maar 1 ding:
Hier wil ik naar toe.
Daar ging ik!
12 mei 2022 en ik kan je zeggen dit was de beste beslissing die ik ooit had kunnen maken. Die ik -naast moeder worden- heb gemaakt. Dit was voor mij zo een veilige en vertrouwde plek dat alle laatjes met narigheid opengingen. Er kwamen herinneringen boven waar ik in geen 25 jaar aan had gedacht. Langzaamaan vielen ook de puzzelstukjes op zijn plaats.
Doordat ik een deel van mijn verleden ontkende begreep ik mezelf niet. Nu ik ook de nare gebeurtenissen kon erkennen begon er begrip voor mezelf te ontstaan.
Nu besef ik; ik heb nare dingen meegemaakt. Ik ben gepest, misbruikt en mishandeld. Dit heeft mij gevormd. Ook heeft mijn thuissituatie voor een verstoring van mijn ontwikkeling gezorgd. Dit alles bij elkaar maakt dat ik bepaalde overlevingsmechanismes ben gaan ontwikkelen die eigenlijk niet heel gezond zijn. Lange tijd zijn ze alleen wel nodig geweest.
Deze opname heeft mijn leven veranderd. Hier heb ik de Marleen leren kennen die ik had moeten zijn. Die ik van oorsprong ben. Een temperamentvol, stralende en krachtige vrouw. Maar ook iemand die enorm kwetsbaar en eenzaam is (geweest). Nu kan ik ook die kant laten zien. Nu ben ik een geheel. Een geheel die er mag zijn ook.
En nu?
Gaat het goed. Ik ben al bijna 3 jaar clean, ben stabieler dan ooit, af van de meeste PTSS klachten en vooral veel beter in staat om op een gezonde manier voor mezelf te zorgen. Ik maak nu keuzes die goed zijn voor mij i.p.v. een ander. Dit lukt omdat ik mezelf nu eindelijk de moeite waard vind.
Sinds 2 jaar zet ik mij in om taboes rondom mentale gezondheid te doorbreken. Ik doe dit met mijn bedrijf MijnLevenMetBorderline.
Ik deel op social media hoe het leven met een mentale kwetsbaarheid is maar geef ook workshops hierover. Zowel in het onderwijs als bij hulpverleningsinstanties. Door mijn verhaal te delen hoop ik anderen te inspireren en motiveren en een voorbeeld te zijn dat er hoop is. Hoop op herstel en hoop op leven i.p.v. overleven.
MASTER YOUR MINDFUCKS
Inmiddels heb ik door mijn achtergrond uit de hulpverlening en al mijn therapieën een unieke eigen methode ontwikkeld; MASTER YOUR MINDFUCKS.
Deze methode biedt praktische tips en tools om effectief om te gaan met negatieve & kritische gedachtes. Als ik zelf toch eerder had geleerd deze stemmen te begrijpen en om te buigen had dit me enorm veel interne strijd gescheeld. Want deze niet helpende gedachtes versterken allerlei niet-helpende patronen en gedragingen. Door deze training te volgen, krijgen deelnemers de inzichten en tools om deze gedachten te herkennen en om te buigen.
Het resultaat? Meer begrip, mildheid voor zichzelf en een versterkte eigenwaarde.
Ik ben deze methode op diverse manieren aan het doorontwikkelen. Zo kan je online de mini-training aanschaffen, aan de online masterclass deelnemen of het individuele traject aanvragen.
Ook kan het d.m.v. een training/workshop gevolgd worden voor meerdere deelnemers op een eigen locatie. Meer info hierover kun je vinden op www.mijnlevenmetborderline.nl
Ook kun je me vinden op Instagram @mijnlevenmet_ of LI Marleen Klinkert.