Geloof, rouw & Auderschap

Wie ben ik?

Ik zal me eerst even voorstellen: ik ben Susanne, 32 jaar oud gelukkig getrouwd met Jeroen, en samen hebben we twee gezonde jongens en twee kinderen in de hemel. In 2024 kreeg ik de diagnose autismespectrumstoornis. Ons geloof speelt een centrale rol in ons leven; God, Jezus en de Bijbel zijn voor ons een belangrijke leidraad.

Vroeger was ook niet alles beter

Van jongs af aan voelde ik me ‘anders’. Het leven leek voor mij altijd ingewikkelder dan voor anderen. Ik was een stil, verlegen en gevoelig kind en vaak ziek. Ik kreeg overal buikpijn van en vond het leven vaak beangstigend. En dan waren er nog de pesterijen. Zowel op de (christelijke) basisschool als op de middelbare school was ik vaak het mikpunt. Ik kon geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten en had altijd ‘aparte’ hobby’s en interesses. Andere kinderen vonden me vreemd, alsof ik niet van deze planeet kwam. Ik was een erg eenzaam kind. Mijn kledingstijl hielp ook niet mee: ik had geen gevoel voor mode. Uiteindelijk vond ik mijn plek bij andere ‘misfits’. Samen deelden we een liefde voor metalmuziek en droegen we kleding vol studs, spikes, kettingen en vooral veel zwart.

Ik had een verlammende faalangst die me in alles wat ik deed tegenhield. Het werd alleen maar erger door het pesten. Ik kreeg heftige paniekaanvallen en voelde overal gevaar. Op mijn zeventiende kreeg ik de diagnose gegeneraliseerde angststoornis. Tegelijkertijd gebeurde er veel in mijn leven: mijn ouders gingen scheiden. Dat leverde me enorm veel stress op en bracht me tot het punt dat ik soms niet meer wilde leven. Ik dronk veel alcohol om het leven te ‘overleven’. Ik voelde me meer een van de jongens en twijfelde sterk aan mijn identiteit als meisje. Ik kreeg een relatie met een jongen die een christelijke achtergrond had, maar daar destijds niets mee deed.

Toch bleef het gevoel knagen dat er iets anders aan de hand was. Op mijn 23e werd bij mij de ziekte van Crohn vastgesteld. Ik heb jarenlang contact gehad met psychologen en psychiaters, omdat ik steeds weer vastliep in het leven. Long story short: ik ging maar door, maar ik voelde me nergens écht op mijn plek. Ik was op zoek naar iets wat ik maar niet kon vinden, namelijk: Wie ben ik nu eigenlijk en waar hoor ik thuis?

Goddelijke interventie

Toen ik op een bijzondere manier tot geloof kwam, veranderde dat mijn hele leven  en ook dat van ons als koppel. Op dat moment voelde ik een liefde en een gevoel van ‘thuiskomen’ die ik nog nooit eerder had ervaren. Ineens wist ik: de Bijbel is waar, en God bestaat! Dit kwam absoluut niet uit mezelf, kan ik je vertellen. Het was een groot wonder, en ineens “kwam ik uit de kerk” voor mijn familie. Dit hele verhaal kun je ook terugvinden in mijn getuigenis, die online staat:

Mijn getuigenis – The Gospel Guardians

Mijn hart was veranderd! Het leek alsof alles op zijn plek viel: we gingen trouwen, we vonden een kerk en kochten ons eerste huisje. Ik raakte in verwachting van ons eerste kindje. Voor het eerst voelde ik me prettig in mijn identiteit als vrouw. Mijn Crohn-klachten waren minimaal.

De “niet zo’n” roze wolk

Praktisch gezien verliep de bevalling van onze eerste zoon goed, maar in plaats van de beroemde roze wolk waar iedereen het over heeft, voelde ik me verward en schuldig. Ik ben ‘kapot’, dacht ik. Moeders horen toch vanzelf te weten wat ze moeten doen? Bij mij ging dat niet vanzelf. ’s Avonds zat ik vaak huilend in de babykamer. Dit was totaal niet zoals ik het me had voorgesteld.

Ik kreeg paniekaanvallen en dacht constant dat mijn zoontje elk moment zou overlijden. Hoewel ik nooit officieel de diagnose kreeg, denk ik achteraf dat ik ook te maken had met een postnatale depressie. Angst was voor mij geen onbekend gevoel, maar in deze emotionele en hormonale periode werd het extreem versterkt.

Uiteindelijk besloten we voor een tweede kindje te gaan toen het leven wat soepeler verliep. Bij zijn geboorte wist ik ook dat ik van hem zou houden, zelfs als dat gevoel zich niet meteen op dezelfde manier ontwikkelde als bij anderen.

De wens voor een derde kindje was enorm, maar dit resulteerde twee keer in een miskraam. Dit was heel heftig. Ik heb ook meegedaan aan een fotoshoot hierover en een podcast:

 Gezichten van rouw – Speechless Photography

Door te rouwen leer je diepgang te ontwikkelen. Iets in je breekt, maar tegelijkertijd bouwt er ook iets op. Je leert compassie te hebben voor het verdriet van anderen. Dat is wat God ook in mij heeft veranderd. Mijn geloof heeft mij door moeilijke tijden heen geloodst.

Naast het verdriet van de miskramen ervaar ik ook een andere vorm van rouw: het moeilijkste was accepteren dat ik niet de moeder was die ik me had voorgesteld.

Diagnose day

Na de geboorte van onze twee zonen en het verlies van twee zwangerschappen raakte ik in en uit depressieve episodes. Via de huisarts vroeg ik een verwijzing naar de GGZ aan. Tijdens de intake suggereerde de psycholoog dat er mogelijk sprake kon zijn van autismespectrumstoornis (ASS).

Het idee dat het weleens autisme zou kunnen zijn, wilde ik absoluut niet toelaten. In mijn hoofd had autisme een negatieve associatie. Ik ging weg, maar na een jaar begon ik te twijfelen. Dit keer vroeg ik specifiek een verwijzing aan voor een “Heb ik autisme?”-onderzoek, en dat werd in 2024 bevestigd.

Auderboek

Deze diagnose bracht meer zelfacceptatie en duidelijkheid voor mijn omgeving en gezin, maar het moederschap bleef ontzettend zwaar. Ik zocht naar verhalen van anderen. In een wereld vol informatie viel het me op hoe weinig er geschreven is over de combinatie van ouderschap en autisme. Toen werd het idee geboren om mijn eigen boek te schrijven, waarin ik ook verhalen van anderen opneem: Auder, Ouderschap mét autisme. Ik hoop het boek aan het einde van het jaar uit te brengen.

Dit is ons verhaal, en ik hoop dat het anderen inspireert, een beetje aan het lachen brengt en ondersteunt op hun eigen reis in het ‘auderschap’.  Ik vertel hier ook over in de podcast met ABAUTISME:
Podcast – Geloof, Hoop en Auderschap

Veel liefs, Susanne

Volg Susanne op instagram: https://www.instagram.com/auderboek/

Wil je een bijdrage leveren aan het boek van Susanne? Ze zoekt naar ‘auders’ die willen meedoen! De deadline om de enquête in te leveren is op 21 mei 2025. Stuur haar een bericht op Instagram. 

“Ik doe mijn best, en God doet de rest.”

Foto credits @ speechlessphotographynl