Melanie Hopman (46) kreeg 2 jaar geleden haar AD(H)D diagnose, waardoor er een hoop puzzelstukjes op hun plek vielen. Ze vertelt over hoe haar zoon met AD(H)D in het reguliere onderwijs helemaal vastliep en over hoe zij zelf in een heftige burn-out terecht kwam. Nu werkt ze als holistische AD(H)D coach, speciaal voor moeders met AD(H)D in hun leven. 

Hij liep helemaal vast op school

Melanie werkt al 30 jaar als ambulant begeleider, waarbij ze kinderen met een zorghulpvraag ondersteuning biedt. Als moeder van twee zoons met AD(H)D, heeft ze zelf moeten vechten voor goed en passend onderwijs voor haar kinderen. De één zat op het speciaal onderwijs, de ander op het reguliere. Helaas zat die laatste daar niet op zijn plek. Hij kreeg niet de begeleiding die hij nodig had en de manier van leren sloot niet aan. Thuis – met de hulp van zijn ouders – kon hij wel prima leren. ‘Hij liep helemaal vast op school, had geen plezier, was ontzettend angstig en werd er letterlijk ziek van’, vertelt Melanie. 

Melanie en haar man wilden hem graag laten overplaatsen naar speciaal onderwijs, maar dat blijkt niet zo makkelijk te zijn. ‘Eerst moet een school aantonen dat zij voldoende hebben gedaan om een kind te begeleiden, voordat zij het vereiste adviesrapport kunnen opstellen om een overplaatsing aan te vragen. Maar deze begeleiding is er vaak niet’, legt Melanie uit. In het geval van haar zoon kon het adviesrapport daardoor niet worden opgesteld; hij moest op de school blijven. 

Melanie zag haar zoon steeds meer vastlopen, wat er mede voor zorgde dat hij ‘vervelend’ gedrag ging vertonen. Dit gedrag werd niet begrepen en leidde ertoe dat hij bij bepaalde vakken niet meer welkom was. ‘Je mag een kind niet onderwijs ontzeggen, zonder een alternatief te bieden, maar dit gebeurde wel’, vertelt Melanie. Uiteindelijk werd er wel van haar zoon verwacht dat hij zijn examens maakte. Als moeder en ambulant begeleider, die bij gezinnen ook zag dat het wél goed kan gaan, was deze situatie hartverscheurend. Uiteindelijk heeft Melanie haar zoon uit het onderwijssysteem ‘gered’, nu loopt hij mee bij een leerbedrijf. 

Ze kon letterlijk niks meer

Melanie moest veel ballen hooghouden – thuis en op werk – en maakte zich dagelijks hard om de schoolsituatie van haar zoon te verbeteren. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat ze brak, waarna ze in een zware burn-out belandde die wel vier jaar duurde. Ze kon letterlijk niks meer, zelfs niet meer lopen. In de jaren die volgen doet Melanie er van alles aan om uit haar burn-out te komen, waaronder yoga, meditatie, breathwork en Polyvagaal therapie. Met deze holistische benadering kwam ze er uiteindelijk weer bovenop. 

Melanie bleef nog wel lasthouden van paniekaanvallen, pijn op haar borst en stemmingswisselingen, ondanks dat ze nog weinig stress voelde. Toen ze naar de dokter ging, op zoek naar antwoorden en een oplossing, sprak haar dokter het vermoeden van AD(H)D uit. Er vielen heel wat puzzelstukjes op hun plaats.  Ze herkende zich wel in de kenmerken van AD(H)D, maar ze had er nooit bij stilgestaan dat het ook echt een rol speelde bij haar klachten. ‘Ik was bekend met depressies en kletste altijd veel. Vaak had ik het gevoel alles wel aan te kunnen, maar dan volgde er ook een diep dal’, vertelt Melanie. 

Bewustere keuzes maken

‘Ik heb wel echt die ADHD-rouw ervaren. Ineens begreep ik waarom sommige dingen niet lukte en begreep ik de eenzaamheid die ik vaak voelde’, vertelt Melanie. ‘Ik kan beter accepteren dat mijn hoofd nou eenmaal zo werkt, waardoor ik me minder ben gaan aanpassen. Ik kan nu meer mezelf zijn’. Melanie is zich ook meer bewust geworden van de dingen die haar veel energie kosten, zoals naar de supermarkt gaan. Vroeger deed Melanie dat zonder er verder over na te denken en maakte ze spontaan hier en daar een praatje. Nu merkt ze pas hoeveel energie dat haar kost. ‘Na het boodschappen doen ben ik helemaal kapot’, licht Melanie toe. 

Melanie maakt nu bewustere keuzes. Verjaardagen slaat ze vaak over en ze spreekt vaker één op één af. ‘Als er wel een druk uitje op de planning staat, dan weet ik nu dat ik er daarna een paar dagen van moet bijkomen en dan houd ik daar rekening mee’, licht Melanie toe. Ook heeft de diagnose haar geholpen binnen haar relatie met haar man die ook AD(H)D heeft, maar dan een andere vorm. ‘We snappen nu beter van elkaar hoe bepaalde dingen werken in ons hoofd en waarom sommige dingen moeilijk zijn. Hierdoor  kunnen we beter rekening houden met elkaar’, licht Melanie toe.

Er is nog te veel onbegrip

Melanie merkt dat er nog zoveel onbegrip is over wat AD(H)D is en wat voor een ondersteuning kinderen met AD(H)D nodig hebben binnen het reguliere onderwijs. ‘Ik zie zoveel moeders die compleet radeloos zijn’, vertelt Melanie. Als holistische AD(H)D coach helpt Melanie moeders met de verschillende klachten en uitdagingen om te gaan. ‘Daar begint het mee. Als ze voor zichzelf goed weten wat ze nodig hebben, wat hun grenzen zijn, dan kunnen ze hun kinderen ook beter helpen’. Melanie organiseert onder andere retraites en live events om vrouwen en professionals bij elkaar te brengen en samenwerking te bevorderen. Daarnaast ontwikkelt ze een programma waarmee ze vrouwen wil ondersteunen om zich bewuster te worden van hun AD(H)D, met als doel meer rust en balans in hun leven te creëren.

Het gaat nu goed met Melanie. ‘Ik ben een stuk zachter geworden naar mezelf en kan daardoor ook zachter zijn naar anderen. Dat is heel fijn’.  Ze doet wat ze leuk vindt en waar ze energie van krijgt. Ook heeft ze een aantal nieuwe vriendinnen die ook AD(H)D hebben, met wie ze helemaal op één lijn zit en de grootste lol heeft. ‘Wees trots op wie je bent, want mensen met AD(H)D zijn vaak gewoon hartstikke leuk’, sluit ze af.

Meer van Melanie Hopman? Check haar website www.bymellow.nl.