Altijd anders dan anderen

Opdrachten tot het laatste moment uitstellen. En dan met flink wat stress, lichtelijke paniek en een behoorlijke dosis adrenaline aan het werk en… KNALLEN! Een goed, en misschien wat apart 😉, gevoel voor humor, want op uitspraken van andere mensen heb ik gelijk (een hoop) associaties of kan ik zo goed meebewegen met wat ze bedoelen dat ik het helemaal voor me zie. En ook die humor net op het randje of wat snerend. Zalig. Heb je wel eens “Lieveling” geluisterd van Wim Sonneveld? Met een hoop liefde en een tikkeltje vilein. Zálig.

Helemaal op kunnen gaan in boeken, hobby’s, vriendschappen, verliefdheden. En ook wegdromen en afdwalen onder de les. Het stille meisje wat zo graag aan wilde sluiten maar het niet durfde. Het meisje wat werd gepest op school en zichzelf niet durfde te laten zien.

Het was altijd wie ik was. En het was oké. En… ook niet oké.

Ik voelde me altijd anders dan anderen. Maar waar het aan lag heb ik nooit echt geweten, heb het alleen zo gevoeld.

Het leven had best wat uitdagingen voor me. Dingen die anderen in mijn omgeving zo moeiteloos leken te doen of waar ze geen probleem van maakten waren voor mij wel problemen of kostte me wel veel moeite. Maar… het was wie ik was. Ik heb lang gevoeld dat ik ‘kapot’ was, ik voelde me mislukt. En door allerlei ervaringen in het verleden ook mega onzeker.

Op zoek voor een leerling

Tot ik een paar jaar geleden op zoek ging naar hoe autisme en ADHD bij meisjes eruit zag. Ik ben leerkracht in het basisonderwijs en ik had die vraag bij een van mijn leerlingen.

En bij de dingen die boven kwamen bij ADHD gingen er ineens kwartjes vallen. Daarna ging ik er meer over lezen, zag ik filmpjes op internet en begon ik me af te vragen of ik misschien geen ADHD had.

Het idéé van ADHD maakte dat zoveel dingen op hun plek begonnen te vallen.

Waarom ik sinds 2013 meer moeite heb met dingen voorbereiden, de laatste jaren steeds mopperiger was tegen mijn man en kinderen, ik soms alleen maar wezenloos voor me uit kan zitten kijken. Waarom ik als puber en jongvolwassene soms het liefst in bed onder de dekens wilde liggen en daar wilde afwachten tot het allemaal weer beter was.

Die 2013? Dat is het jaar waarop mijn zoon geboren is. Ik had er zo naar uitgekeken, wilde zó graag moeder worden. Maar die roze wolk? Geen idee. Het was een wereldschok. Altijd beschikbaar zijn en continu een klein mensje om je heen die van alles van je wilt. HELP! En… heel erg. Even niet bij je kind willen zijn. Nu nog voel ik me daar nog wel eens schuldig over. Wat voor moeder ben je dan?!

Top moeder met een bijzonder brein

Nu, bijna 12 jaar later weet ik het. Ik ben een top moeder. Met ADHD én ADD.

Het feit dat ik na de geboorte van mijn zoon, en twee jaar later ook nog een prachtdochter erbij, geen moment meer alleen leek te hebben, continu aan moest staan als moeder en leerkracht op school en te weinig tijd om te ontprikkelen. Ook geen besef hebben dat er überhaupt ontprikkeld moest worden.

De dag voor mijn 41^e verjaardag kreeg ik de diagnose: een combinatie van ADHD en ADD.

Ik was enorm opgelucht. Ik was dus niet kapot. Ik “heb” iets, er is een verklaring waarom dingen soms zo lastig zijn en soms dingen zo gemakkelijk die voor anderen weer lastig zijn. Ik sta aan het begin van het zoeken naar hoe het werkt, maar alleen de diagnose heeft al zoveel geholpen.

Ik kan beter tijd nemen voor mezelf. Herken het gevoel van overprikkeling en kan het steeds sneller erkennen en actie ondernemen om te proberen even adem te halen. Kleine stappen, maar nu al heel erg helpend.

Mensen in mijn omgeving vroegen me waarom ik zo graag een diagnose wilde. (Je bent toch goed zoals je bent?)

Ja, iedereen is goed zoals hij/ zij is. Maar dat voelde voor mij niet zo. Hoe kan je aan iemand uitleggen dat je je hele leven al anders hebt gevoeld, nooit echt voelt dat je er helemaal bij hoort? Dat je weg wilt bij je eigen gezin omdat je voelt dat je boos wordt omdat er dingen aan je gevraagd worden. Terwijl je aan tafel zit met het avondeten. (Ik kan je zeggen, dat is een rotgevoel) Ik kan nog wel meer dingen opnoemen waar de AD(H)D het me lastig mee maakt en waar ik elke dag weer opnieuw moet zoeken naar de weg die goed voelt.

AD(H)D en het onderwijs

Ik kan je zeggen… Als ADHD’er in het onderwijs werken is super leuk en een super uitdaging. Ik werk op een vrijeschool en daar heb ik genoeg afwisseling. Elk jaar een nieuw leerjaar met andere lesstof. Mijn eigen klas die ik een paar jaar mag begeleiden wat me weer de rust geeft. En de vrijheid om een deel van je lesstof zelf vorm te kunnen geven. Echt fantastisch.

En een enorme uitdaging met een groep kinderen voor je neus die de hele dag van alles van je willen, die je ook moet leren om niet overal heen te stuiteren en iets in zich op te nemen wat je staat te vertellen. En dan ook nog de voorbereiding thuis, het nakijkwerk en de verslaglegging die je allemaal moet doen. (En nee, niet denken “je hebt veel vakantie”. Die kan ik nooit puur aan mezelf besteden. Er zit altijd schooltijd bij)

Ik vraag me wel eens af wat mijn weg zal gaan zijn. Gaat het voor mij lukken in het onderwijs of moet ik wat anders gaan doen? Of doe ik en- en? Kan ik misschien iets betekenen voor de ADHD’ers en ADD’ers die in mijn klassen zullen komen? Want daar heb ik echt een voordeel. Ik weet hoe het werkt en hoe lastig het kan zijn voor ze. Moet ik iets gaan doen voor de neurodivergente mens buiten de klas? Ik ben gek op handwerken en mij helpt het om te breien zodat mijn brein tot rust komt. Zou het voor meer mensen kunnen werken? Ons onderwijs is niet ingesteld op neurodivergente breinen. Kan ik daar iets in gaan betekenen? En wat is dat dan?

Een hoop vragen waar ik op mijn eigen tempo een antwoord op ga vinden. Eerst maar eens genieten van mezelf, mijn gekke brein en de liefde en zachtheid voor mezelf die er na al die jaren eindelijk is en er nu voor het eerst van mezelf ook mag zijn.

Groetjes Maaike 

Insta: @maaikewigger