Introversie is geen gebrek – het is een kracht

Lange tijd dacht ik dat er iets mis met me was. In vergaderingen sprak ik pas als ik er écht iets aan toe te voegen had. Vrijmibo’s, bedrijfsuitjes en sociale events putten me uit. En terwijl collega’s energie leken te halen uit samenwerken in een volle kantoortuin, voelde ik mezelf steeds leeglopen. Daardoor lukte het me niet goed om te functioneren op de manier die van mij werd verwacht, en dus trok ik de pijnlijke conclusie: het ligt aan mij, ik ben niet goed genoeg.

Dat gevoel ontstond niet pas tijdens mijn werkende leven – het speelde al veel eerder. Al sinds mijn tienerjaren voelde ik me ‘anders’. Aansluiting vinden was lastig, omdat ik vaak het idee had dat anderen me niet begrepen – en ik hen ook niet. Ik wist niet goed hoe ik dat moest verwoorden, maar ik voelde wel dat ik sneller overprikkeld raakte, meer tijd nodig had om dingen te verwerken, en sterk de behoefte had aan rust, alleen zijn en diepgang.

Ook op de werkvloer liep ik hier al vroeg tegenaan. Ik kreeg opmerkingen als: ‘je zegt niet veel’, ‘je hebt weinig in te brengen’, ‘snap je dit eigenlijk wel, omdat je niets vraagt’?. Er werd letterlijk gezegd dat ik niet functioneerde. Dat raakte me diep en veranderde mijn zelfbeeld. Mijn zelfvertrouwen kreeg een deuk; ik voelde me niet goed genoeg en durfde daardoor ook niet voor mezelf op te komen.

Ik leerde al vroeg hoe je als introvert moet overleven in een extraverte wereld: glimlachen, knikken, aanpassen. Dat deed ik jarenlang totdat ik merkte dat ik onderweg mezelf een beetje begon kwijt te raken. Het kantelpunt kwam toen ik me ging verdiepen in neurodivergentie. In het besef dat ons brein niet allemaal volgens dezelfde ‘handleiding’ werkt, vond ik ruimte om introversie niet langer als een tekortkoming te zien, maar als een ander perspectief. En uiteindelijk: als een kracht.

De misvatting rondom introversie

Introversie wordt vaak verward met verlegenheid of een gebrek aan sociale vaardigheden. Maar het draait niet om wat je wel of niet kunt – het gaat om hoe je oplaadt. Waar extraverte mensen energie halen uit interactie, laden introverte mensen juist op in stilte, in reflectie en in diepgaande één-op-één-gesprekken.

Toch is onze maatschappij – en zeker het werkende leven – sterk gericht op extraversie. We belonen zichtbaarheid, snelheid en luid enthousiasme. Brainstormen moet hardop, netwerken moet vlot en stilte wordt al snel geïnterpreteerd als desinteresse. Terwijl daaronder vaak juist waardevolle inzichten en ideeën schuilgaan.

Wat introversie wél brengt

Introversie brengt andere kwaliteiten met zich mee. Voor mij zijn dat onder andere: diepe focus, zorgvuldigheid, luisteren met aandacht, doorvragen, analyseren, creatief denken en het leggen van interessante verbanden. Maar ook: risico’s vroeg signaleren of precies de juiste vraag stellen die een team verder helpt. Dat is geen gebrek. Dat is goud waard.

Hoewel ik mezelf herken in het label ‘introvert’, voel ik geen behoefte om mezelf in een hokje te plaatsen. Het gaat mij niet om het label, maar om het inzicht dat het me heeft gegeven: helderheid over wie ik ben, waar ik energie van krijg en wat me juist uitput. Die kennis helpt me bewuster keuzes te maken en mijn werk en leven meer in te richten op een manier die bij mij past. Dat betekent voor mij ook dat ik mijn kracht niet langer verstop, maar deze gericht inzet en met vertrouwen inzet op een manier die voor mij en mijn omgeving werkt.

Ruimte maken voor verschil

In mijn huidige werk bij Stichting Nictiz kreeg ik – mede dankzij mijn directe teamcollega’s – voor het eerst echt de ruimte om op zoek te gaan naar wat ik nodig heb om goed te functioneren. Denk aan een rustige werkplek, de mogelijkheid om thuis te werken, ruimte om grenzen aan te geven, de tijd om ergens over na te denken en de veiligheid om mijn mening te delen – ook als die niet meteen komt, maar pas later. 

Daarnaast volgde ik een coachtraject dat me hielp mijn kracht (opnieuw) te ontdekken. Dat markeerde het begin van een positieve verandering. Ik voelde me sterker, kreeg meer energie voor mijn werk en mijn zelfvertrouwen groeide. Mijn omgeving merkte het ook: ik straalde meer rust en overtuiging uit.

Wat ik vooral leerde is dat ik niet hoef te veranderen om mee te mogen doen – ik mag gewoon mezelf zijn. En dat gun ik anderen ook.

Introversie is geen gebrek maar een manier van zijn, bijdragen en denken. En dat geldt niet alleen voor introversie. Alle vormen van neurodivergentie – of het nu gaat om autisme, ADHD, hooggevoeligheid of andere vormen van anders-zijn – maken mensen tot wie ze zijn. Neurodiversiteit is geen randvoorwaarde, maar een essentieel onderdeel van echte inclusiviteit.

Wat we – denk ik – anders kunnen doen, is meer écht luisteren naar elkaar. In een samenleving die vaak draait om snelheid, presteren en kortetermijndenken, ontstaat er juist in vertraging en diepgang ruimte voor diversiteit en verbondenheid. Hoe meer ruimte we hiervoor creëren, hoe rijker en sterker we als samenleving worden.

Wie ben ik?

Ik ben Els van de Water, 41 jaar, woonachtig in de regio Rotterdam. Ik werk bij Stichting Nictiz als Medewerker HR en ik houd me bezig met optimalisatie van HR-processen en -systemen. 

In mijn vrije tijd ben ik graag bezig met zelfontwikkeling en studie. Ik haal energie uit mijn vrijwilligerswerk met dieren, geniet van de natuur en zoek bewust momenten op om te ontprikkelen, op te laden en gewoon te zijn.

Ik deel mijn verhaal omdat het mij enorm heeft geholpen om mezelf te accepteren en in mijn kracht te gaan staan. Als dit herkenning geeft of iemand anders op weg helpt – dan is het dat meer dan waard.

Je kunt me vinden op LinkedIn via: www.linkedin.com/in/eljvandewater