Vandaag wens ik
Het vinden van mijn stem
Om mijn waarheid
In liefde te delen

Dat kaartje trok ik vandaag, toen ik voor de minstens tiende keer verder ging met onderstaand stuk. Het kaartje trek ik heel vaak, terwijl er toch zo’n 53 kaarten zitten in het kaartendeck van Willemijn Welten.

De Gouden Meester, een pseudoniem om het vinden van mijn stem wat veiliger aan te kleden.

Wie ben ik? Hooggevoelig, hoogbegaafd en mét autisme. Mijn visie is dat ik de eerste twee ben, dat laatste heb ik volgens de maatschappelijke norm. Andersbegaafd, intens voelend en verwerkend. Groot bewustzijn.

Een doodvermoeiend geheel anno 2024, dat vooral. Daar schrijf ik graag over.
Neurodivergentie in context tot werkende moeder, in een samenleving die mij vaak niet snapt én andersom idem dito. Groot voorstander van het sociale model van het zien van neurodivergentie.

Vrijdag 4 oktober

“ Goh, jij was er ook maar kort vandaag “

Een collega staat voor de lift waar ik kom aanlopen. Ik heb nog nooit een woord met haar gewisseld – op een goedemorgen na.

Ik neem je mee in mijn gedachtestroom op dat moment voor de lift op vrijdagmiddag 16.00 uur.

Waarom zeggen mensen dit hardop? Wie is zij om te insinueren dat ik kort heb gewerkt, alsof ik hiervoor en hierna niet heb gewerkt of ga werken. Wie weet doe ik mijn werk goed in veel minder tijd, mag dat ook niet meer? Ik dacht dat de 9-17 mentaliteit aan het vervagen was? Blijkbaar niet. Ik haat mensen. Ja, ook die gedachte is er. Zo boos. Ik voel me buitengesloten.

Daarna vloog mijn leven aan herinneringen voorbij. Door die ene opmerking? Ja. Een schakering aan gedachtes, analyses en overdenkingen passeert vervolgens de revue in zo’n 30 seconden. Al die keren dat iemand niet het beste met je voor bleek te hebben, iets zei maar wat anders deed of als ik voelde dat het niet klopte, het pesten op de basis- en middelbare school, etc. etc., drijven zo weer naar de oppervlakte.

Nee, het is genoeg.

Je bent niet meer het kleine meisje, de student die geen idee heeft of die moeder net terug van verlof. Je bent hier nu, veilig, ik mag zijn. Adem. Laat haar die stilte voelen. Zo’n stilte die veelzeggend is.

Ik antwoord toch even, omdat ik vind dat die hopelijk goed gevoelde stilte nu toch wel wat woorden verdient.

“Ja. Dat klopt “

Geen uitleg geven. Ook wel: grote overwinning op mezelf. “Je dingen minder persoonlijk aantrekken” krijgt een groen vinkje. Het feit dat dit mijn feedback was tijdens mijn beoordelingsgesprek vond ik uitermate teleurstellend. Maar goed, dat zegt een hooggevoelige hoogbegaafde autist. Of was dit weer te kort door de bocht en té direct?

De liftdeuren gaan open. Wederom laait de interne strijd verder op: wel of niet die lift met haar instappen?

Nu een beslissing nemen.

Geen zin in de trap nu, dus toch met veel gevoelde aanwezige weerstand die lift in. Wederom starten de eerdergenoemde analyses weer op. Ze gaan rustig verder waar ze gebleven zijn. Wel aankijken, niet aankijken, wel aankijken, niet aankijken.

Ik zeg “Wat is het toch fijn hè, dat we thuis kunnen werken“

De geladen stilte die opnieuw valt, voelt voor het eerst best prettig. De liftdeuren gaan gelukkig weer open. Ik loop weg.

Doet ze even hè. Weg van dat gevoel, ik ben van mezelf. De deur uit, de zon op mijn gezicht, mijn analyses achter me latend. Wat fijn dit gevoel van vrijheid. Ik kan het achter me laten.

— — —

Werken als neurodivergente op de werkvloer is veelal doodvermoeiend. Mensen die mijn analyses niet snappen worden snel opgevolgd door mensen die zeggen dat ik moet accepteren van “wat is”.

Als iedereen dat nu deed he, gewoon accepteren wat het is, hoe hadden we er dan (bijvoorbeeld) bijgezeten zonder de feministische golven?

Ik denk, weet en voel dat verandering en afwijkingen lastig zijn, ook opnieuw doodvermoeiend op een andere manier. Maar wat nu als de afwijking ook maar enigszins een punt heeft? De vraag in het hier en nu om bewustzijn en verbinding in zijn en taal is groot.

Net als ik denk “laat maar zitten”, is er ook een gedachte: waarom niet nu in deze meeting beginnen?

Vandaag wens ik
Het vinden van mijn stem
Om mijn waarheid
In liefde te delen

Ik zucht en schraap m’n keel.

– De Gouden Meester