De eerste indruk

Ze zeggen wel eens dat je 1^e indruk het belangrijkste is. Zo op het eerste oog, zou je mij kunnen zien als een blanke man van gemiddelde leeftijd (als 43 jaar daaronder valt). Tegenwoordig kom ik aardig zelfverzekerd over. Daarbij opgeteld een historie van 18 jaar in loondienst bij 1 van de grootste zorgverzekeraars in Nederland. Daar had ik in de laatste jaren de functie senior-medewerker KlantContact. Je hebt nu vast wel een beeld van mij…of toch niet?

Oke, maar wie ben ik dan nog meer?

Mensen noemen mij regelmatig gevoelig, zachtaardig en slim. Ik ben getrouwd met een man en heb altijd veel meiden en vrouwen om me heen gehad. Verder zou het zomaar kunnen dat ik HSP’er en hoogbegaafd ben. Hoewel ik nooit een diagnose heb laten doen. Externe prikkels als geluid en licht, kunnen ervoor zorgen dat ik liever heel snel naar huis ga. Daarnaast denk ik snel en weet makkelijk verbindingen te leggen. Ook zou je de nodige vinkjes kunnen zetten bij mij door:

• Mijn Havo-diploma behaald met hoogste cijfers van de schooljaar
• In de afgelopen jaren 2x een assesments gedaan met de uitslag: WO werk- en denkniveau
• Mijn Diploma Grafisch vormgever die ik in 3 in plaats van 4 jaar behaalde
• In loondienst werkzaamheden gedaan als (non)verbale communicatiecoach & trainer in combinatie met andere taken
• Sinds een aantal jaar gecertificeerd NLP-coach

Zelfacceptatie kan kinderlijk simpel zijn

Het klinkt misschien tegenstrijdig. Het heeft me namelijk wel wat jaren gekost voor ik echt in mezelf geloofde. Terugkijkend naar mezelf als klein jongetje met rood haar en blauwe ogen, had ik al snel dingen in de gaten. Zo wist ik in de kleuterklas al dat Sinterklaas niet bestond. Ik leerde al snel vanuit de familie maar ook door school, om me aan te passen. Ik stopte met mijn nieuwsgierige vragen stellen en ook met tekenen wat ik eigenlijk heel goed kan. Ik paste me aan omdat “ze” er wel iets van vonden hoe ik was en wat ik deed. Wat dus ook van toepassing was in het bedrijfsleven. Tot ik mezelf de tijd en ruimte gunde om door coaching en training mezelf weer beter te leren kennen. Blijkt dat we als kind eigenlijk al onze natuurlijke talenten laten zien.

Waarom dan niet kiezen voor een diagnose?

Ik kies er bewust voor om geen stempel te nemen door een diagnose te doen. Want er zijn meer manieren. Oke, maar in coaching en trainingen wordt toch ook gewerkt met stempels, modellen en hokjes? Ja, die zijn er. En nee, dat betekent niet dat ik tegen diagnoses ben. In mijn ogen kan het iemand zeker helpen om een bepaalde diagnose te krijgen. In mijn visie geldt voor iedere vorm dat die richting geeft. Een kapstok als het ware waar we een ieder onze eigen jas aan op kunnen hangen. Een vorm waardoor we elkaar kunnen volgen. Want zonder structuur zoals termen en woorden, wordt het tenslotte een onduidelijke chaos.

Kijk en luister voorbij de (on)bewust opgelegde stempels

Iedereen heeft een unieke combinatie van eigenschappen en kwaliteiten. Daarnaast heb ik in mijn reis tot nu veel mensen mogen ontmoeten. De ene ervaarde ik prettiger dan de ander. Ondanks dat, blijf ik altijd nieuwsgierig. Mijn ervaring leert dat er altijd een overeenkomst is te vinden. Want zeg nou zelf, wel willen toch allemaal gelukkig zijn, ons gehoord en gezien voelen, ons thuis voelen?!

Meer over mij weten als zelfbestempelde Compassie & Creatiecoach?

Kijk gerust rond op mijn website: www.welkompassie.nl of nodig mij uit voor een (online) kennismaking. Je kan mij ook vinden op LinkedIn of luister eens naar 1 of meer afleveringen van de Welkompassie Podcast op spotify.

Fred